Duif gaat gewoon vliegen

Huis van Duif is een plek voor verhalen. Het is een plek waarin jij en ik, mens, bedrijf en organisatie op verhaal kunnen komen. Ken jezelf, durf jezelf onder ogen te komen en laat dat zien aan de wereld. In al je eerlijkheid en kwetsbaarheid. Omdat dat is wat iedereen in iedereen herkent: een authentiek verhaal. Ik help je daarbij, met zoeken en met schrijven. Ik ben ervan overtuigd dat als je jezelf beter leert kennen, je jezelf en de ander beter begrijpt. En dat is ook waarom ik het doe. Een betere wereld begint bij zelfkennis wat mij betreft. Maar dat doet ook pijn.

Ik bestond 6 juni 2016 vijf jaar en ik heb het idee dat ik nog maar net ben begonnen. Als ik op mezelf reflecteer over de afgelopen vijf jaar, zie ik heel veel angst en zie ik dat de Duif nog niet helemaal van de grond is gekomen. Angst om geen geld te hebben, om mezelf neer te zetten, om te vallen (lees: falen). Ik bleef een beetje scharrelen en ging niet volledig vliegen. Terwijl ik zo mooi kan vliegen, zo heel anders als anderen, niet sierlijk, maar wel heel mooi om naar te kijken. En heel echt, met af en toe een misslag, een gekke capriool of een botsing, zoals wij allemaal wel eens hebben.

Vorige week overleed een ex-collega. Ze was halverwege de veertig en liet twee kinderen en een man achter. Ze was een vrolijke, open rechtdoorzee meid. Ik mocht haar graag. En ik weet, het gebeurt voortdurend dat mensen te jong sterven of te oud worden en aftakelen. We hebben er niks over te zeggen. Maar het herinnert me ook aan mijn verantwoordelijkheid voor het leven dat ik leid en dat het zo kan zijn afgelopen. Het mag een cliché zijn, maar het is zo waar: te zijn of niet te zijn, gaat het daar gewoon niet om? Slapen we terwijl we leven, omdat we bang zijn voor de dood? En komen we daarom niet van de grond? Ik vermoed het. Vliegen is een kunst en volgens mij kan ik het best wel goed. Eerst de grond maar eens loslaten en dan mijn vleugels uitslaan nu het nog kan.

Een van mijn dierbaarste vriendinnen zei vorige week tegen me: “Volgens mij heb jij moeite om gewoon te zijn.” Ze bedoelde “gewoon te zijn”. En dat klopt. Gewoon Huis van Duif te zijn, verhalen te vertellen van mensen die gewoon zijn, ontmoetingen organiseren tussen mensen die gewoon zijn. Zodat we onszelf en elkaar beter leren begrijpen. Dat is wat ik het leukst vind om te doen en wat je leuk vindt, is ook waar je het best maar in kan werken. Dan begrijpen mensen je maar niet, dan vinden ze het maar gek. Het is altijd beter dan te doen wat je eigenlijk niet beheerst, omdat je verzekerd wil zijn van een inkomen en serieus genomen wilt worden.

Vijf jaar Huis van Duif en ik ben nog maar net begonnen. Ik ga gewoon vliegen.

 

Tekening: Cristina Martins
Tekening:
Cristina Martins
Scroll naar boven