Toen ik vier jaar geleden begon met Huis van Duif was ik van plan verhalen te schrijven ter nagedachtenis en ter reflectie. Ik had allerlei ideeën, maar niks kwam echt van de grond. Onzekerheid over mijn capaciteiten en de noodzaak van “brood op de plank” hielden me af van wat ik het liefste zou doen: schrijven van persoonlijke verhalen, fictie, bloggen over persoonlijke ontwikkeling, tekenen en workshops geven. Huis van Duif: de plek voor verhalen in woord en beeld. Wat er volgde was een jarenlange reis door mijn eigen angsten, onmacht en frustratie. Er was ook hulp en veel liefde, maar een reis langs je eigen angsten, maak je nu eenmaal alleen. Het is niet anders.
Alice
Vallen is een voorwaarde voor groei. Dat weet ik, want ik heb Alice in Wonderland gelezen. Ik heb die reis ook gemaakt en ik ben behoorlijk gevallen. Somberheid, zelfverachting, onmacht. Alles heb ik voorbij zien komen. Het monster heb ik in de bek gekeken en ik heb het idee dat ik nooit helemaal van dat dier afkom. Het is een trouwe hond en hij is een beetje vals, maar goed: het is wel mijn hond en ik ben inmiddels van dat beest gaan houden.
Ik heb net Playing Big van Tara Mohr gelezen. De missie van de schrijver is ervoor te zorgen dat vrouwen zich niet langer klein maken en zich niet langer excuseren, maar hun missie gaan leven. Het is een fijn Amerikaans empowerment boek met stappen en oefeningen. Ik herken er veel in. Haar uitleg over angst is verhelderend. Ze onderscheidt twee soorten. Pachad is de angst die we allemaal kennen. Dat stemmetje, je innerlijke criticus, die zegt: “Dat kun jij toch niet. Dat wordt toch niks.” Dan is er de tweede betekenis “Jira”, de angst als je daadwerkelijk je levensdoel gaat leven. Ik noem het “Achtbaanangst”, die energie die vrijkomt als je iets gaat doen wat je te gek vindt, maar wat je ook heel spannend vindt. Ik had dat toen ik me wilde aanmelden voor de kunstacademie: een mengeling van doodsangst en verlangen. Je wilt het, maar je weet dat het onomkeerbaar is wat je gaat doen. Zowel pachad als jira zijn onvermijdelijk als je je missie wilt gaan neerzetten.
Dorothy
Verdwalen is een voorwaarde voor het vinden van je bestemming. Dat weet ik, want ik heb de wizzard of Oz gezien. Dorothy die de weg naar huis niet kan vinden en denkt dat ze iemand anders nodig heeft om haar de weg te wijzen. Op het eind maakt de goede heks haar duidelijk dat ze zich heeft vergist. Dorothy wist altijd al hoe ze naar huis moest: het antwoord, de bestemming, zaten in haar vanaf het begin. Blijft toch een prachtige metafoor. Je weet zelf het beste welke kant je op moet, maar soms heb je wel even wat bordjes nodig.
De weg naar mijn Huis van Duif is dezelfde als die van Dorothy. Ik wist het vier jaar geleden al. Mohr beschrijft de strategieën die we gebruiken om maar niet te hoeven doen wat we eigenlijk willen doen, je levensdoel volgen: uitstellen, zaken onnodig ingewikkeld maken en vinden dat we eerst nog een studie moeten doen voordat we onze missie kunnen gaan leven. Ik heb ze allemaal uit de kast gehaald. Ik moest brood op de plank, ik moest werk, ik moest een studie, ik was niet goed genoeg. Het is allemaal afleiding weet ik nu. Er is angst, er is een diepgeworteld gevoel van niet goed genoeg zijn en wat ik ook doe, dat gevoel gaat niet weg. Ik had een baan kunnen hebben achter de kassa bij de supermarkt, het was nooit goed genoeg geweest.
En ik
Ik besloot het gevoel te omarmen. Niet van harte, maar gewoon omdat het bij me hoort, net als dat stampvoetende kind wat af en toe op mijn gemoed bonkt, omdat het niet serieus wordt genomen. Ik ken de angst om te falen maar al te goed, maar ik weet nu: het is gewoon maar angst, het bepaalt mij niet. Die andere angst, de Jira, ontwaakt nu weer. Ik wil in het najaar/winter een proeverij organiseren voor mijn workshop “De moed tot jezelf verbeeld”. Via diverse creatieve werkvormen en gesprekken ontmoet je jezelf en de ander. Ik ben bezig met een serie tekeningen van kwetsbare kinderen en ik wil weer meer over mijn werk gaan publiceren en bloggen. Mijn missie komt dichterbij.
Ik was niet van plan met een mooi regeltje te gaan eindigen. Zo van: kijk es, ik viel door het konijnenhol, ik beleefde een hoop rare avonturen en ik kwam weer thuis op mijn pootjes terecht. Dat is niet zo, ik kom er nooit aan en ik zal nog wel eens vallen, maar laten we zeggen: ik ben onderweg.