Zoals je ziet, zitten wij hier midden in een verbouwing. Het duurt nu al twee weken en ik verwacht dat er nog twee bij zullen komen. Ik was al een weekje naar Deventer gevlucht om daar aan mijn boek te werken. Het is altijd een genoegen om naar de IJssel te gaan kijken en door die oude straatjes te wandelen, maar je wil op een zeker moment toch weer naar huis. En stiekem hoopte ik dat ik, thuisgekomen, al weer lekker onder mijn eigen splinternieuwe douche kon springen en op de zwartwit betegelde gangvloerr kon dansen, maar nee: de gang was een zandbak en de badkamer een zwart gat begrensd door een kale stenen muur. Nog geen WC, laat staan een douche. Jazeker, de leidingen lagen al en de rioolpijp zat er in, maar verder moest ik nog even kamperen en plassen bij de buren.
Verbouwen duurt altijd langer dan je denkt, het is uithouden en vriendelijk blijven lachen tegen stukadoors, tegelzetters en loodgieters en wachten tot het klaar is. Het kost tijd, veel meer tijd dan je denkt. En heel veel stof. Het doet me eigenlijk een beetje denken aan mijn eigen proces de afgelopen jaren: soms had ik geen overzicht, wist ik niet of het nog goed zou komen en duurde het wachten zo lang dat ik een uitvlucht zocht naar andere wegen. Tot ik besloot dat het genoeg was: alles omgooide, stof deed opwaaien en terug kwam bij de plek die me paste. Terug naar de basis als tekstschrijver en eindredacteur. Verbouwen is uithouden en opnieuw beginnen in een strak schoon huis.
schrijver. schatgraver. journalist.