Meer navelstaren verbindt

De Verhalenlezer, verhaal van Huis van Duif

Huis van Duif, verhalen in woord en beeld

“Waarom zijn wij niet eens wat vaker met onszelf bezig?”, schoot laatst door me heen. Waarom zitten we niet eens wat vaker stil en luisteren we naar onze stem van binnen? Ik weet het, er is een hele industrie aan coaches, trainers en (alternatief) therapeuten die staan te popelen om ons te begeleiden naar onszelf. Ze ruiken onze pis, ze bedrukken onze meridianen en ze leggen ons met zachte hand op de sofa, waar we onze verhalen mogen delen. We kauwen op onze jeugd en herhalen de momenten dat we niet zijn gezien of dat we onze stem hebben verzwegen. We tekenen en kleuren onze toekomstdromen en verleggen de blokkades in ons lichaam. Alles brengen we in kaart, maar we laten het liefst alles op hun plek. Niks doorbraak, veel grootspraak. Echt bloed is niet de bedoeling.

We mediteren dat het een aard heeft, maar een minuutje stilzitten kunnen we niet. We weten onze zwaktes, maar we verdrinken ze liever dan ze aan te kijken. Want onrust is een bitch en die moet bestreden worden met wie of wat dan ook, alles beter dan zitten en luisteren naar je eigen stem. Ik geeft toe, die stem klinkt soms als een krijsend kind in een kooitje, althans bij mij. Of als een koor krijsende kinderen in een kooitje. Ze schoppen en slaan mijn huis aan diggelen en ze worden begeleid door allerlei soorten stemmen, die me sommeren wat te gaan doen, of die, wat ik wil gaan doen, afdoen met “dat kun jij toch niehiet. Het wordt nooooit wat.”

Maar toch, als ik het even volhoud, merk ik dat dat niet mijn stem is.  Ik heb eigenlijk helemaal niet zoveel te vertellen als het erop aankomt en alle tekst lijkt ineens overbodige supermarktmuziek. Of geluidsoverlast. Ik ben dat niet. Ik ben eigenlijk niks en dat is een opluchting. Het is het wennen aan de dood, die ooit komt: hoe eerder je dat doorhebt, hoe leuker je leven wordt. Ik ben de stilte en de storm, de blauwe lucht en de zee, de bedding en de rivier. Alles en niets, ik en de ander, liefde en ruimte. Niks is meer belangrijk: geen mening, geen stem, geen argument, geen likes.. Alles is en geen status is beter dan deze. Als je eens wat vaker in je navel staart, zie je dat je vaak leeft vanuit angst . Bang om dood te gaan of, vrij vertaald: je baan, je lief of je gezicht te verliezen. Of te verdwijnen in het niet gezien worden. Of, mijn grote angst : Niet begrepen te worden.  Als we elkaar beloven eens wat vaker te kijken naar onszelf leidt dat tot meer begrip voor onszelf en voor de ander. Want onder al die woorden en emoties zit het niets en het alles dat ons verbindt. Mijn advies dus : navelstaar eens wat meer, voor een betere wereld!

Scroll naar boven