Ze is altijd vrolijk en ze heeft oprecht belangstelling in jou. Ze onthoudt je verjaardag, je overwegingen in het leven, ze informeert belangstellend naar je kinderen, ze vraagt naar je gezondheid en naar je welbevinden. Ze neemt de tijd voor je en ze geeft je warmte en een stralende glimlach. Ze is lief, ze meent het oprecht, maar ze is ook slim. Want nu stelt niemand haar vragen. Zij heeft het woord en geeft je ruim de tijd je verhaal te doen, dat vind jij fijn, want zo krijg je de aandacht, die je nodig hebt. Zij wordt niet gehoord en dat vindt ze ook wel zo prettig. Want wat doet zij ertoe?
Ze heeft geen idee wie ze is of wat ze hier doet. Ze is iedereen, ze is jouw spiegel. Ze is er om jou op je wenken te bedienen. Je talent, je twijfel, je angst, alles mag je laten zien. Zij is de bevestiging van jouw leven en van het leven van anderen. Het enige wat zij hoeft te doen is te onthouden wat ze wanneer tegen jou zei en dat gaat meestal goed.
Haar hoofd zit vol met jouw levens, en alle ruimte die over is, vult ze met piekeren. Ze denkt de hele dag over wat ze nog moet doen en wanneer dan wel en of alles wel goed gaat. Eigenlijk is er niets mis met haar, ze is zelfs heel intelligent, ze is heel gevoelig, ze is creatief, maar doordat het hoofd bezig is alles in goede banen te leiden, komt ze niet toe aan het vormgeven van haar leven. Ze is heel bang dat ze je teleurstelt of dat ze door de mand valt en daardoor is piekeren haar enige houvast. En dat is ook meteen haar ondergang. Overal waar ze heeft gewerkt ligt de mislukking op de loer. Niet omdat ze het niet zou kunnen. Ze wordt opgezogen door haar omgeving en ze ziet overal spoken die haar naar beneden trekken. En het duurt niet lang voordat ze dat doen. Haar eigengemaakte spoken.
Als kind was ze doodsbang voor de duivel. Ze was bang dat hij haar zou overnemen. Ze bleef maar malen om ervoor te zorgen dat ze de controle hield. Het web van gedachten leek ooit een veilige haven maar het is nu een gevangenis geworden. Haar talenten verkwanselt ze een voor een, ze voert ze aan het beest dat ze zelf heeft gemaakt. De angst om in de zon te staan voedt het dier in de schaduw. Het dier wordt groter dan zij en haar schoonheid verdwijnt. In de verte schittert nog haar stralende glimlach en klinkt haar schateren. Ter afleiding.
De duivel is haar angst die haar afhoudt van haar eigen pad. The yellow brick road die naar binnen wijst is de enige die ze zal moeten volgen. Geen vragen stellen, maar antwoorden zoeken in de stilte binnenin. De tovenaar van Oz heeft nooit bestaan, hij verschool zich achter vuurwerk. Ook hij was bang, net als zij . Dorothy heeft vergeefs gezocht naar veiligheid bij anderen. Ze is altijd thuis bij zichzelf. Ze heeft jou helemaal niet nodig. En jij haar ook niet.